I feel that in absolute silence we people are confronted with the purest image of ourselves – stripped of the noise and disturbance of our surrounding and freed from the burden of any social and personal contracts, silence entails a state of awareness. There, then, time and space cease to exist as energy and limit, and our perception of the world – of the personal and of the cosmic – is condensed into the stillness of the unexpressed”

Νιώθω πως στην απόλυτη σιωπή οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πιο κάθαρη εικόνα του εαυτού μας – απογυμνωμένοι από την όχληση και τη φλυαρία του γύρω και απελευθερωμένοι από τα βαρίδια των όποιων κοινωνικών και προσωπικών συμβάσεων, η σιωπή ενέχει – αν δεν είναι και η ίδια – μια κατάσταση συνειδητοποίησης. Εκεί, τότε, ο χρόνος και ο χώρος παύουν να υφίστανται ως ενέργεια και όριο και η πρόσληψη του κόσμου – του προσωπικού και του όλου – συμπυκνώνεται στην ακινησία του ανέκφραστου.