Υπάρχει μια ησυχία, θόρυβος άλλες φορές. Μα πάνω απ’ όλα δημιουργία, αντανακλάσεις σε καθρέφτες εαυτού, τις περισσότερες φορές, σπέρματα ζωής, νοητικής, δηλώσεις ύπαρξης κι αντιρρήσεις κοινωνικές. Ένας κόσμος, όχι μακρινός απ’ τον δικό μας, όχι ξένος απ’ αυτόν που έφτιαξαν, απ’ αυτόν που βρήκαν. Στιγμές καύσης συμπαντικής, άλλες προσωπικής μα, πάνω απ’ όλα, στιγμές. Νους, σώμα, σε αρμονία. «Μπαίνεις» στο παιχνίδι ν’ ακολουθήσεις και να φωνάξεις γι’ ανθρώπους γύρω σου, να κλάψεις για σένα – τον ανήμπορο – να πληρώσεις την ύπαρξή σου μέσω των στίχων, κι αν όχι όλα αυτά, να αναρωτηθείς «Does anybody else feel the way I do?», κι αν ούτε κι αυτό, να σκεφτείς! Τι πιο ηδονικό! …
Τυχεροί όσοι κρατούν στιγμές χρυσάφι και τις κάνουν καθρέφτες να βλέπουμε το είδωλό μας κι ακόμα πιο τυχεροί αυτοί που προσπαθούν να εισχωρήσουν στο κοσμικό εγώ, στο προσωπικό «είμαι», στο κοινωνικό «είμαστε», εμείς κι αυτοί, εσύ, εγώ, όλοι… δεν έχει σημασία άλλωστε ή έχει; … Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον παράδεισο από την κόλαση; … Σας παρουσιάζω [μερικούς απο] τους φωτογράφους των Pink Floyd.
Ησυχάστε… κι αν όχι, ταξιδέψτε.
Οι Φωτογράφοι
Alain Dister
O Alain ασχολήθηκε περισσότερο με την ‘πρώιμη εποχή των Pink Floyd’. Είναι γνωστός για τα πορτρέτα του Syd Barrett, ιδρυτικό μέλος των Floyd και σημαίνουσα φυσιογνωμία στους κύκλους της Τέχνης γενικότερα, στην δεκατιά του 60 στο Λονδίνο. Ο Alain είχε πει στο βιβλίο του για τους Pink Floyd ότι η μουσική τους είναι ένα ποιητικό ταξίδι. Ας δούμε μερικά απο τα πορτρέτα του.
Andrew Whittuck
‘Ήταν σχεδόν αδύνατο να αντισταθείς στους φωτισμούς που χρησιμοποιούσαν οι Floyd στις συναυλίες τους αλλά, δυστυχώς, οι περισσότερες είχαν χαμηλό φωτισμό πράγμα που έκανε την δουλειά μου πιο δύσκολη. Έτσι, αποφάσισα να τους καλέσω στο σπίτι των γονιών μου και με ένα πορτατίφ, ένα ‘πιστολάκι’ για τα μαλλια το οποίο βοηθούσε τις φούσκες να απλωθούν στο δωμάτιο, κάναμε την φωτογράφηση. Δε λέω, οι γονείς μου ξαφνιάστηκαν προς στιγμήν όταν του ρώτησα αν μπορώ να χρησιμοποιήσω την κρεβατοκάμαρά τους για φωτογράφιση!’
‘Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν όλοι τους πολύ… ήσυχοι. Υπήρχαν διαμάχες και φασαρίες αλλά τις περισσότερες φορές τα πράγματα ήταν ήρεμα. […] Στην φωτογραφία με το τεράστιο τασάκι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω α/μ φιλμ – δεν ήξερα πως να ξεφορτωθώ τον ενοχλητικό φωτισμό απο την λάμπα φθορίου, στο ταβάνι!. […] Ο Waters έχει φωτογένεια και τις περισσότερες φορές είναι ήρεμος. Αυτή η φωτογραφία είναι απο διάλειμμα ηχογράφησης’
Jill Furmanovsky
Ήμουν μόλις 19 ετών, πρωτοετής στο πανεπιστήμιο, όταν σε μια συναυλία των Yes, και με δανεική μηχανή απο το εργαστήρι Φωτογραφίας του πανεπιστημίου, γνώρισα κάποιους φωτογράφους των Rainbow οι οποιοί μου πρόσφεραν το πάσο ‘Entrance to All Areas’ για την συναυλία των Pink Floyd, ως φωτογράφο. Τους είχα πει βέβαια πως είμαι επαγγελματίας αλλά εκείνη την εποχή, στ’ αλήθεια δεν ήξερα πολλά πράγματα απο φωτογραφία. Απο την άλλη, μια τέτοια ευκαιρία δεν χάνεται!
Την επόμενη νύχτα πήγα, πάλι με την δανεική μου μηχανή, και τράβηξα μερικά φιλμάκια. Τα έδωσα στο συγκρότημα ούσα πολυ αγχωμένη για το αποτέλεσμα – σε κάποιες στιγμές ένιωσα πολύ άβολα, πρέπει να πω με την απειρία μου. Δεν ήξερα τι έκανα! Ούτε βέβαια το πίστευα ότι φωτογράφιζα τους Pink Floyd. Τους ακολούθησα σε πολλές συναυλίες τους μετά απο εκείνη την νύχτα και μετά απο δυο χρόνια με κάλεσαν να πάρω μέρος στην φωτογράφιση τους σε μια περιοδεία που ετοίμαζαν… την περιοδεία του Dark Side of The Moon!’
Robert Ellis
O Robert Ellis ήταν συχνός πελάτης σε μια pub, κρυμμένη βαθιά στα midlands της Αγγλίας, όπου έπαιζαν γνωστοί και άσημοι τραγουδιστές – συνήθως folk. Τίποτα το ιδιαίτερο. Η pub στην δεκατία του 60 – τέλη – άρχιζε να γίνεται πόλος μεγάλων μορφών της αγγλικής μουσικής σκηνής. Φυσικά, ο Robert πήρε την μηχανή του κι άρχιζε να τραβάει φιλμάκια. Καιρό με τον καιρό, αυτό τον έφερε στο Λονδίνο όπου φωτογράφισε την παράσταση των Who στο Royal Albert Hall και άλλους γνωστούς. Εδώ μερικά κλικ του απο συναυλίες των Pink Floyd.
