Τώρα τελευταία, εδώ και κάποιους μήνες, έχει κολλήσει η βελόνα στη μουσική της Alela Diane.
Αυτά δε ξέρεις απο που θα έρθουν. Κάθεσαι αμέριμνος και ακούς μουσική, προσπαθώντας καιρό – μάταια – να βρεις κάτι φρέσκο, κάτι καινούργιο, έναν άλλο ήχο, κάτι σαν αέρα να φυσά, μέχρι που πέφτεις πάνω στην κυρία Alela Diane. Κι εκεί αρχίζει ένα άλλο παιχνίδι. Σχεδόν ερωτικό. Νιώθεις λες και την ξέρεις καιρό, νιώθεις σε κάθε της τραγούδι να την κοιτάς στα μάτια. Σου κλέβει όλα τα μυστικά σου.
Γεννημένη το 1983 στη Νεβάδα της Αμερικής, η 26χρονη Alela έχει ήδη 3 αλμπουμ στο ενεργητικό της (2 ηχογραφημένα και προωθημένα απο εταιρίες και 1, το πρώτο της, self released). Η πρώτη μου επαφή με την εν λόγω κυρία έγινε με το Pirate’s Gospel (2006) απο το οποίο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα τραγούδι. Έχουν όλα τη ζωντάνια τους, τη θλίψη που τους αρμόζει. Οι πρώτες νότες του Tired Feet σε παίρνουν μαζί τους και σε καθηλώνουν στα ηχεία, περιμένοντας το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο τραγούδι, κανένα απο τα οποία δεν σε απογοητεύει. Δεν μπορείς να μην προσπαθήσεις να ακολουθήσεις τη φωνή της, να σιγοτραγουδήσεις, να χτυπήσεις το πόδι σου στο ρυθμό. Κι απ’ την άλλη, είναι αυτή η γαλήνη που μεταφέρει…
Όμως και η επόμενή της δουλειά, κι αυτή γεννημένη για πτήση παρόλο που τιτλοφορείται To Be Still
Αυτοδίδακτη στην κιθαρά, έγραψε τα πρώτα της τραγούδια μόλις 5 μήνες πριν την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ (The Pirate’s Gospel).
Δεν χωράει ερώτημα ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε απο αυτό το ξωτικό με την κρυστάλλινη φωνή. Έχει κι άλλα μυστικά να μας κλέψει, ίσως εκείνα που αυτή, η μουσική της και οι στίχοι της δημιούργησαν τώρα. Και θα την περιμένουμε.
Ευχαριστούμε για τα ταξίδια, Alela.
