Ο κόσμος θα γίνεται πιο φτωχός όταν πεθαίνει ένας ποιητής. Αυτό νιώθω. Για μένα έτσι είναι τα πράγματα.
Η μουσική και η ποίηση του Leonand Cohen είναι βαθιά χαραγμένη στην ψυχή μου και με την απώλειά του δεν νιώθω απλά ότι πέθανε ένας στοχαστής και εραστής της ζωής, των λέξεων και της μουσικής. Νιώθω ότι έφυγε ο καλύτερός φίλος μου. Σε αυτόν έχω εκμυστηρευτεί τους φόβους μου, τα μυστικά μου, τις επιθυμίες μου και τις απώλειές μου. Και ήταν πάντα εκεί. Οι λέξεις του με προστάτευαν και με οδηγούσαν πάντα στην αλήθεια. Με έκαναν αυτό που είμαι.
“Φεύγει” μια γενιά ανθρώπων που πίστεψαν βαθιά μέσα τους ότι με την μουσική και την ποίηση μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Ο κόσμος μπορεί να μην άλλαξε – και αυτό δεν μας ενδιαφέρει τελικά – αλλά η κληρονομιά αυτών των ποιητών θα μείνει στο διηνεκές, όπως και οι ιδέες τους, οι λέξεις τους και οι αναζητήσεις τους. Η αλήθεια (τους) είναι παντοτινή, αιώνια και υπάρχει εκεί έξω και βαθιά μέσα μας· αρκεί να σκύψουμε, να ησυχάσουμε την ψυχή μας και να ακούσουμε, να διαβάσουμε, να φιλοσοφήσουμε την ύπαρξή μας σε αυτό το φθαρτό σκηνικό που λέγεται ζωή.
Για όλα όσα μου χάρισες, αγαπημένε Leonard, σ’ ευχαριστώ.
Καλό ταξίδι, φίλε. After all, A singer must die.
